Wraz ze wzrostem popularności urządzeń bezprzewodowych, usługi danych weszły w nowy okres szybkiego rozwoju, znany również jako wybuchowy wzrost usług danych. Obecnie duża liczba aplikacji stopniowo migruje z komputerów do urządzeń bezprzewodowych, takich jak telefony komórkowe, które są łatwe do przenoszenia i działają w czasie rzeczywistym, ale sytuacja ta doprowadziła również do szybkiego wzrostu ruchu danych i niedoboru zasobów przepustowości. Według statystyk, szybkość transmisji danych na rynku może osiągnąć Gbps lub nawet Tbps w ciągu najbliższych 10 do 15 lat. Obecnie komunikacja THz osiągnęła szybkość transmisji danych Gbps, podczas gdy szybkość transmisji danych Tbps jest nadal na wczesnym etapie rozwoju. Powiązany artykuł wymienia najnowsze postępy w szybkościach transmisji danych Gbps w oparciu o pasmo THz i przewiduje, że Tbps można uzyskać poprzez multipleksowanie polaryzacyjne. Dlatego też, aby zwiększyć szybkość transmisji danych, wykonalnym rozwiązaniem jest opracowanie nowego pasma częstotliwości, którym jest pasmo terahercowe, które znajduje się w „pustym obszarze” między mikrofalami a światłem podczerwonym. Na Światowej Konferencji Radiokomunikacyjnej ITU (WRC-19) w 2019 r. zakres częstotliwości 275–450 GHz został wykorzystany do usług stacjonarnych i mobilnych naziemnych. Można zauważyć, że terahercowe systemy komunikacji bezprzewodowej przyciągnęły uwagę wielu badaczy.
Fale elektromagnetyczne terahercowe są ogólnie definiowane jako pasmo częstotliwości 0,1-10THz (1THz=1012Hz) o długości fali 0,03-3 mm. Zgodnie ze standardem IEEE fale terahercowe są definiowane jako 0,3-10THz. Rysunek 1 pokazuje, że pasmo częstotliwości terahercowych znajduje się pomiędzy mikrofalami a światłem podczerwonym.
Rys. 1 Schematyczny diagram pasma częstotliwości THz.
Rozwój anten terahercowych
Chociaż badania terahercowe rozpoczęły się w XIX wieku, nie były one wówczas badane jako niezależna dziedzina. Badania nad promieniowaniem terahercowym koncentrowały się głównie na paśmie dalekiej podczerwieni. Dopiero w połowie lub pod koniec XX wieku naukowcy zaczęli rozwijać badania fal milimetrowych w paśmie terahercowym i prowadzić specjalistyczne badania technologii terahercowej.
W latach 80. XX wieku pojawienie się źródeł promieniowania terahercowego umożliwiło zastosowanie fal terahercowych w praktycznych systemach. Od XXI wieku technologia komunikacji bezprzewodowej rozwija się szybko, a zapotrzebowanie ludzi na informacje i wzrost liczby urządzeń komunikacyjnych spowodowały bardziej rygorystyczne wymagania dotyczące szybkości transmisji danych komunikacyjnych. Dlatego jednym z wyzwań przyszłej technologii komunikacyjnej jest praca z dużą szybkością transmisji danych wynoszącą gigabity na sekundę w jednym miejscu. W obecnym rozwoju gospodarczym zasoby widma stały się coraz rzadsze. Jednak ludzkie wymagania dotyczące przepustowości i szybkości komunikacji są nieograniczone. W przypadku problemu przeciążenia widma wiele firm wykorzystuje technologię MIMO (multiple-input multiple-output), aby poprawić wydajność widma i przepustowość systemu poprzez multipleksowanie przestrzenne. Dzięki rozwojowi sieci 5G prędkość połączenia danych każdego użytkownika przekroczy Gb/s, a ruch danych stacji bazowych również znacznie wzrośnie. W przypadku tradycyjnych systemów komunikacji fal milimetrowych łącza mikrofalowe nie będą w stanie obsłużyć tych ogromnych strumieni danych. Ponadto, ze względu na wpływ linii wzroku, odległość transmisji komunikacji podczerwonej jest krótka, a lokalizacja jej sprzętu komunikacyjnego jest stała. Dlatego fale THz, które znajdują się pomiędzy mikrofalami i podczerwienią, mogą być wykorzystywane do budowy szybkich systemów komunikacyjnych i zwiększania szybkości transmisji danych poprzez wykorzystanie łączy THz.
Fale terahercowe mogą zapewnić szerszą przepustowość komunikacyjną, a ich zakres częstotliwości jest około 1000 razy większy niż w przypadku komunikacji mobilnej. Dlatego wykorzystanie THz do budowy ultraszybkich systemów komunikacji bezprzewodowej jest obiecującym rozwiązaniem problemu wysokich szybkości transmisji danych, co przyciągnęło zainteresowanie wielu zespołów badawczych i branż. We wrześniu 2017 r. wydano pierwszy standard komunikacji bezprzewodowej THz IEEE 802.15.3d-2017, który definiuje wymianę danych typu punkt-punkt w dolnym zakresie częstotliwości THz 252-325 GHz. Alternatywna warstwa fizyczna (PHY) łącza może osiągnąć szybkości transmisji danych do 100 Gb/s przy różnych szerokościach pasma.
Pierwszy udany system komunikacji THz o częstotliwości 0,12 THz powstał w 2004 r., a system komunikacji THz o częstotliwości 0,3 THz zrealizowano w 2013 r. Tabela 1 przedstawia postęp badań nad systemami komunikacji terahercowej w Japonii od 2004 do 2013 r.
Tabela 1 Postęp badań nad systemami komunikacji terahercowej w Japonii w latach 2004–2013
Struktura anteny systemu komunikacyjnego opracowanego w 2004 r. została szczegółowo opisana przez Nippon Telegraph and Telephone Corporation (NTT) w 2005 r. Konfigurację anteny wprowadzono w dwóch przypadkach, jak pokazano na rysunku 2.
Rysunek 2 Schematyczny diagram japońskiego systemu komunikacji bezprzewodowej NTT 120 GHz
System integruje konwersję fotoelektryczną i antenę oraz wykorzystuje dwa tryby pracy:
1. W bliskim otoczeniu wewnętrznym nadajnik anteny planarnej używany wewnątrz pomieszczeń składa się z układu scalonego z pojedynczą fotodiodą nośną (UTC-PD), płaskiej anteny szczelinowej i soczewki krzemowej, jak pokazano na rysunku 2(a).
2. W środowisku zewnętrznym o dużym zasięgu, aby poprawić wpływ dużej straty transmisji i niskiej czułości detektora, antena nadawcza musi mieć wysoki zysk. Istniejąca antena terahercowa wykorzystuje soczewkę optyczną Gaussa o zysku większym niż 50 dBi. Połączenie tuby zasilającej i soczewki dielektrycznej pokazano na rysunku 2(b).
Oprócz opracowania systemu komunikacji 0,12 THz, NTT opracowało również system komunikacji 0,3 THz w 2012 r. Dzięki ciągłej optymalizacji szybkość transmisji może wynosić nawet 100 Gb/s. Jak widać z tabeli 1, wniósł on duży wkład w rozwój komunikacji terahercowej. Jednak obecne prace badawcze mają wady niskiej częstotliwości roboczej, dużego rozmiaru i wysokich kosztów.
Większość obecnie używanych anten terahercowych jest modyfikowana z anten milimetrowych, a w antenach terahercowych jest niewiele innowacji. Dlatego też, aby poprawić wydajność systemów komunikacji terahercowej, ważnym zadaniem jest optymalizacja anten terahercowych. Tabela 2 przedstawia postęp badań nad niemiecką komunikacją THz. Rysunek 3 (a) przedstawia reprezentatywny system komunikacji bezprzewodowej THz łączący fotonikę i elektronikę. Rysunek 3 (b) przedstawia scenę testu w tunelu aerodynamicznym. Sądząc po obecnej sytuacji badawczej w Niemczech, jej badania i rozwój mają również wady, takie jak niska częstotliwość robocza, wysoki koszt i niska wydajność.
Tabela 2 Postęp badań nad komunikacją THz w Niemczech
Rysunek 3 Scena testu w tunelu aerodynamicznym
Centrum ICT CSIRO zainicjowało również badania nad systemami komunikacji bezprzewodowej THz w pomieszczeniach. Centrum badało związek między rokiem a częstotliwością komunikacji, jak pokazano na rysunku 4. Jak widać na rysunku 4, do 2020 r. badania nad komunikacją bezprzewodową zmierzają w kierunku pasma THz. Maksymalna częstotliwość komunikacji wykorzystująca widmo radiowe wzrasta około dziesięciokrotnie co dwadzieścia lat. Centrum przedstawiło zalecenia dotyczące wymagań dla anten THz i zaproponowało tradycyjne anteny, takie jak tuby i soczewki, dla systemów komunikacji THz. Jak pokazano na rysunku 5, dwie anteny tubowe działają odpowiednio na częstotliwościach 0,84 THz i 1,7 THz, przy prostej strukturze i dobrej wydajności wiązki Gaussa.
Rysunek 4. Zależność między rokiem a częstotliwością
RM-BDHA818-20A
RM-DCPHA105145-20
Rysunek 5 Dwa rodzaje anten tubowych
Stany Zjednoczone przeprowadziły szeroko zakrojone badania nad emisją i detekcją fal terahercowych. Znane laboratoria badawcze zajmujące się terahercowymi falami obejmują Jet Propulsion Laboratory (JPL), Stanford Linear Accelerator Center (SLAC), US National Laboratory (LLNL), National Aeronautics and Space Administration (NASA), National Science Foundation (NSF) itp. Zaprojektowano nowe anteny terahercowe do zastosowań terahercowych, takie jak anteny typu bowtie i anteny sterujące wiązką częstotliwości. Zgodnie z rozwojem anten terahercowych możemy obecnie uzyskać trzy podstawowe pomysły projektowe dla anten terahercowych, jak pokazano na rysunku 6.
Rysunek 6 Trzy podstawowe pomysły projektowe anten terahercowych
Powyższa analiza pokazuje, że chociaż wiele krajów poświęciło wiele uwagi antenom terahercowym, to wciąż znajdują się one na początkowym etapie eksploracji i rozwoju. Ze względu na wysokie straty propagacyjne i absorpcję molekularną anteny THz są zwykle ograniczone przez odległość transmisji i zasięg. Niektóre badania koncentrują się na niższych częstotliwościach roboczych w paśmie THz. Istniejące badania nad antenami terahercowymi koncentrują się głównie na poprawie wzmocnienia poprzez wykorzystanie anten z soczewkami dielektrycznymi itp. oraz poprawie efektywności komunikacji poprzez zastosowanie odpowiednich algorytmów. Ponadto bardzo pilnym problemem jest również to, jak poprawić wydajność obudowy anteny terahercowej.
Ogólne anteny THz
Dostępnych jest wiele typów anten THz: anteny dipolowe ze stożkowymi wnękami, narożne reflektory, dipole typu bowtie, planarne anteny z soczewkami dielektrycznymi, anteny fotoprzewodzące do generowania źródeł promieniowania THz, anteny tubowe, anteny THz oparte na materiałach grafenowych itp. Ze względu na materiały użyte do produkcji anten THz można je z grubsza podzielić na anteny metalowe (głównie anteny tubowe), anteny dielektryczne (anteny soczewkowe) i anteny z nowych materiałów. Ta sekcja najpierw przedstawia wstępną analizę tych anten, a następnie w następnej sekcji pięć typowych anten THz jest szczegółowo przedstawianych i analizowanych dogłębnie.
1. Anteny metalowe
Antena tubowa to typowa antena metalowa zaprojektowana do pracy w paśmie THz. Antena klasycznego odbiornika fal milimetrowych to antena stożkowa. Anteny faliste i dwumodowe mają wiele zalet, w tym obrotowo symetryczne wzory promieniowania, wysoki zysk od 20 do 30 dBi i niski poziom polaryzacji krzyżowej -30 dB oraz wydajność sprzężenia od 97% do 98%. Dostępne szerokości pasma dwóch anten tubowych wynoszą odpowiednio 30%-40% i 6%-8%.
Ponieważ częstotliwość fal terahercowych jest bardzo wysoka, rozmiar anteny tubowej jest bardzo mały, co sprawia, że przetwarzanie tuby jest bardzo trudne, szczególnie w projektowaniu układów antenowych, a złożoność technologii przetwarzania prowadzi do nadmiernych kosztów i ograniczonej produkcji. Ze względu na trudności w produkcji dolnej części złożonej konstrukcji tuby, zwykle stosuje się prostą antenę tubową w formie tuby stożkowej lub stożkowej, co może zmniejszyć koszty i złożoność procesu, a wydajność promieniowania anteny może być dobrze utrzymana.
Inną metalową anteną jest antena piramidowa z falą bieżącą, która składa się z anteny z falą bieżącą zintegrowanej na 1,2-mikronowej folii dielektrycznej i zawieszonej w podłużnej wnęce wytrawionej na płytce krzemowej, jak pokazano na rysunku 7. Ta antena jest otwartą strukturą, która jest kompatybilna z diodami Schottky'ego. Ze względu na stosunkowo prostą strukturę i niskie wymagania produkcyjne, może być ogólnie stosowana w pasmach częstotliwości powyżej 0,6 THz. Jednak poziom bocznych płatów i poziom polaryzacji krzyżowej anteny są wysokie, prawdopodobnie ze względu na jej otwartą strukturę. Dlatego jej wydajność sprzężenia jest stosunkowo niska (około 50%).
Rysunek 7 Antena piramidalna z falą bieżącą
2. Antena dielektryczna
Antena dielektryczna to połączenie podłoża dielektrycznego i radiatora anteny. Dzięki odpowiedniemu projektowi antena dielektryczna może osiągnąć dopasowanie impedancji do detektora i ma zalety prostego procesu, łatwej integracji i niskich kosztów. W ostatnich latach naukowcy zaprojektowali kilka wąskopasmowych i szerokopasmowych anten bocznych, które mogą pasować do detektorów o niskiej impedancji terahercowych anten dielektrycznych: antena motylkowa, podwójna antena w kształcie litery U, antena logarytmiczno-periodyczna i antena logarytmiczno-periodyczna sinusoidalna, jak pokazano na rysunku 8. Ponadto bardziej złożone geometrie anten można zaprojektować za pomocą algorytmów genetycznych.
Rysunek 8 Cztery typy anten planarnych
Jednakże, ponieważ antena dielektryczna jest połączona z podłożem dielektrycznym, efekt fali powierzchniowej wystąpi, gdy częstotliwość będzie zmierzać w kierunku pasma THz. Ta fatalna wada spowoduje, że antena straci dużo energii podczas pracy i doprowadzi do znacznego zmniejszenia wydajności promieniowania anteny. Jak pokazano na rysunku 9, gdy kąt promieniowania anteny jest większy niż kąt odcięcia, jej energia jest ograniczona w podłożu dielektrycznym i sprzężona z trybem podłoża.
Rysunek 9. Efekt fali powierzchniowej anteny
Wraz ze wzrostem grubości podłoża wzrasta liczba modów wyższego rzędu, a sprzężenie między anteną a podłożem wzrasta, co powoduje utratę energii. Aby osłabić efekt fali powierzchniowej, istnieją trzy schematy optymalizacji:
1) Zamontuj soczewkę na antenie, aby zwiększyć wzmocnienie wykorzystując właściwości kształtowania wiązki fal elektromagnetycznych.
2) Zmniejsz grubość podłoża, aby stłumić generowanie modów wyższego rzędu fal elektromagnetycznych.
3) Zastąp materiał dielektryczny podłoża przerwą pasmową elektromagnetyczną (EBG). Przestrzenne właściwości filtrowania EBG mogą tłumić mody wyższego rzędu.
3. Nowe anteny materiałowe
Oprócz powyższych dwóch anten, istnieje również antena terahercowa wykonana z nowych materiałów. Na przykład w 2006 r. Jin Hao i in. zaproponowali antenę dipolową z nanorurek węglowych. Jak pokazano na rysunku 10 (a), dipol jest wykonany z nanorurek węglowych, a nie z materiałów metalowych. Dokładnie przestudiował on właściwości podczerwone i optyczne anteny dipolowej z nanorurek węglowych i omówił ogólne charakterystyki anteny dipolowej z nanorurek węglowych o skończonej długości, takie jak impedancja wejściowa, rozkład prądu, wzmocnienie, wydajność i wzór promieniowania. Rysunek 10 (b) przedstawia zależność między impedancją wejściową a częstotliwością anteny dipolowej z nanorurek węglowych. Jak widać na rysunku 10 (b), urojona część impedancji wejściowej ma wiele zer przy wyższych częstotliwościach. Oznacza to, że antena może osiągnąć wiele rezonansów przy różnych częstotliwościach. Oczywiste jest, że antena wykonana z nanorurek węglowych wykazuje rezonans w pewnym zakresie częstotliwości (niższe częstotliwości THz), ale nie jest w stanie rezonować poza tym zakresem.
Rysunek 10 (a) Antena dipolowa z nanorurek węglowych. (b) Krzywa impedancji wejściowej-częstotliwości
W 2012 r. Samir F. Mahmoud i Ayed R. AlAjmi zaproponowali nową strukturę anteny terahercowej opartą na nanorurkach węglowych, która składa się z wiązki nanorurek węglowych owiniętych dwiema warstwami dielektrycznymi. Wewnętrzna warstwa dielektryczna jest warstwą pianki dielektrycznej, a zewnętrzna warstwa dielektryczna jest warstwą metamateriału. Konkretna struktura jest pokazana na rysunku 11. Dzięki testom wydajność radiacyjna anteny została poprawiona w porównaniu z jednościennymi nanorurkami węglowymi.
Rysunek 11 Nowa antena terahercowa oparta na nanorurkach węglowych
Nowe materiałowe anteny terahercowe zaproponowane powyżej są głównie trójwymiarowe. Aby poprawić szerokość pasma anteny i stworzyć anteny konforemne, planarne anteny grafenowe zyskały powszechną uwagę. Grafen ma doskonałe dynamiczne właściwości ciągłej kontroli i może generować plazmę powierzchniową poprzez regulację napięcia polaryzacji. Plazma powierzchniowa występuje na granicy między dodatnimi stałymi podłożami dielektrycznymi (takimi jak Si, SiO2 itp.) a ujemnymi stałymi podłożami dielektrycznymi (takimi jak metale szlachetne, grafen itp.). W przewodnikach, takich jak metale szlachetne i grafen, występuje duża liczba „wolnych elektronów”. Te wolne elektrony są również nazywane plazmami. Ze względu na wrodzone pole potencjału w przewodniku, plazmy te znajdują się w stanie stabilnym i nie są zakłócane przez świat zewnętrzny. Gdy padająca energia fali elektromagnetycznej jest sprzężona z tymi plazmami, plazmy odchylają się od stanu ustalonego i wibrują. Po konwersji tryb elektromagnetyczny tworzy poprzeczną falę magnetyczną na granicy. Zgodnie z opisem relacji dyspersji plazmy powierzchniowej metalu według modelu Drudego, metale nie mogą naturalnie sprzęgać się z falami elektromagnetycznymi w wolnej przestrzeni i przekształcać energii. Konieczne jest użycie innych materiałów do wzbudzenia fal plazmy powierzchniowej. Fale plazmy powierzchniowej szybko zanikają w kierunku równoległym do interfejsu metal-podłoże. Gdy przewodnik metalowy przewodzi w kierunku prostopadłym do powierzchni, występuje efekt naskórkowości. Oczywiste jest, że ze względu na mały rozmiar anteny występuje efekt naskórkowości w paśmie wysokich częstotliwości, co powoduje gwałtowny spadek wydajności anteny i nie może spełnić wymagań anten terahercowych. Plazmon powierzchniowy grafenu nie tylko ma większą siłę wiązania i mniejsze straty, ale także obsługuje ciągłe dostrajanie elektryczne. Ponadto grafen ma złożoną przewodność w paśmie terahercowym. Dlatego powolna propagacja fali jest związana z trybem plazmy przy częstotliwościach terahercowych. Te cechy w pełni pokazują wykonalność grafenu w zastępowaniu materiałów metalowych w paśmie terahercowym.
Na podstawie zachowania polaryzacji plazmonów powierzchniowych grafenu, Rysunek 12 przedstawia nowy typ anteny paskowej i proponuje kształt pasma charakterystyk propagacji fal plazmowych w grafenie. Projekt pasma anteny strojonej zapewnia nowy sposób badania charakterystyk propagacji nowych materiałowych anten terahercowych.
Rysunek 12 Nowa antena paskowa
Oprócz eksploracji nowych elementów anten terahercowych z materiału jednostkowego, anteny terahercowe z grafenu nanopatch mogą być również projektowane jako układy do budowy terahercowych systemów komunikacji antenowej z wieloma wejściami i wieloma wyjściami. Struktura anteny jest pokazana na rysunku 13. Na podstawie unikalnych właściwości anten z grafenu nanopatch, elementy anteny mają wymiary w skali mikronów. Osadzanie chemiczne z fazy gazowej bezpośrednio syntetyzuje różne obrazy grafenu na cienkiej warstwie niklu i przenosi je na dowolne podłoże. Wybierając odpowiednią liczbę komponentów i zmieniając napięcie polaryzacji elektrostatycznej, można skutecznie zmienić kierunek promieniowania, co czyni system rekonfigurowalnym.
Rysunek 13. Tablica anten terahercowych z nanopłatami grafenowymi
Badania nowych materiałów to stosunkowo nowy kierunek. Oczekuje się, że innowacja materiałowa przełamie ograniczenia tradycyjnych anten i doprowadzi do opracowania wielu nowych anten, takich jak rekonfigurowalne metamateriały, materiały dwuwymiarowe (2D) itp. Jednak ten typ anteny zależy głównie od innowacji nowych materiałów i postępu technologii procesowej. W każdym przypadku rozwój anten terahercowych wymaga innowacyjnych materiałów, precyzyjnej technologii przetwarzania i nowych struktur projektowych, aby spełnić wymagania dotyczące wysokiego wzmocnienia, niskich kosztów i szerokiego pasma anten terahercowych.
Poniżej przedstawiono podstawowe zasady działania trzech typów anten terahercowych: anten metalowych, anten dielektrycznych i anten z nowych materiałów, a także analizę ich różnic oraz zalet i wad.
1. Antena metalowa: Geometria jest prosta, łatwa w obróbce, stosunkowo tania i ma niskie wymagania co do materiałów podłoża. Jednak anteny metalowe wykorzystują mechaniczną metodę regulacji położenia anteny, która jest podatna na błędy. Jeśli regulacja nie jest prawidłowa, wydajność anteny zostanie znacznie zmniejszona. Chociaż antena metalowa ma niewielkie rozmiary, trudno ją zmontować z obwodem planarnym.
2. Antena dielektryczna: Antena dielektryczna ma niską impedancję wejściową, jest łatwa do dopasowania do detektora o niskiej impedancji i stosunkowo prosta do podłączenia do obwodu planarnego. Geometryczne kształty anten dielektrycznych obejmują kształt motyla, kształt podwójnego U, konwencjonalny kształt logarytmiczny i logarytmiczny okresowy kształt sinusoidalny. Jednak anteny dielektryczne mają również fatalną wadę, a mianowicie efekt fali powierzchniowej spowodowany grubym podłożem. Rozwiązaniem jest obciążenie soczewki i zastąpienie podłoża dielektrycznego strukturą EBG. Oba rozwiązania wymagają innowacji i ciągłego doskonalenia technologii procesowej i materiałów, ale ich doskonałe osiągi (takie jak wszechkierunkowość i tłumienie fali powierzchniowej) mogą dostarczyć nowych pomysłów na badania anten terahercowych.
3. Nowe anteny materiałowe: Obecnie pojawiły się nowe anteny dipolowe wykonane z nanorurek węglowych i nowe struktury antenowe wykonane z metamateriałów. Nowe materiały mogą przynieść nowe przełomy w wydajności, ale przesłanką jest innowacja w nauce o materiałach. Obecnie badania nad nowymi antenami materiałowymi są nadal w fazie eksploracyjnej, a wiele kluczowych technologii nie jest wystarczająco dojrzałych.
Podsumowując, w zależności od wymagań projektowych można wybrać różne typy anten terahercowych:
1) Jeśli wymagana jest prosta konstrukcja i niskie koszty produkcji, można wybrać anteny metalowe.
2) Jeśli wymagany jest wysoki stopień integracji i niska impedancja wejściowa, można wybrać anteny dielektryczne.
3) Jeśli wymagany jest przełom w wydajności, można wybrać anteny wykonane z nowych materiałów.
Powyższe projekty można również dostosować do konkretnych wymagań. Na przykład dwa typy anten można połączyć, aby uzyskać więcej korzyści, ale metoda montażu i technologia projektowania muszą spełniać bardziej rygorystyczne wymagania.
Więcej informacji na temat anten znajdziesz na stronie:
Czas publikacji: 02-08-2024
