Wraz ze wzrostem popularności urządzeń bezprzewodowych, usługi transmisji danych wkroczyły w nowy okres dynamicznego rozwoju, znany również jako eksplozywny wzrost usług transmisji danych. Obecnie wiele aplikacji stopniowo migruje z komputerów do urządzeń bezprzewodowych, takich jak telefony komórkowe, które są łatwe w transporcie i działają w czasie rzeczywistym. Sytuacja ta doprowadziła jednak również do gwałtownego wzrostu ruchu danych i niedoboru zasobów przepustowości. Według statystyk, prędkość transmisji danych na rynku może osiągnąć Gb/s, a nawet Tb/s w ciągu najbliższych 10–15 lat. Obecnie komunikacja THz osiągnęła prędkość transmisji danych na poziomie Gb/s, podczas gdy prędkość transmisji danych Tb/s jest wciąż na wczesnym etapie rozwoju. W powiązanym artykule wymieniono najnowsze postępy w zakresie prędkości transmisji danych Gb/s w oparciu o pasmo THz i przewidziano, że Tb/s można uzyskać poprzez multipleksowanie polaryzacyjne. Dlatego, aby zwiększyć prędkość transmisji danych, realnym rozwiązaniem jest opracowanie nowego pasma częstotliwości, pasma terahercowego, które znajduje się w „pustym obszarze” między mikrofalami a światłem podczerwonym. Podczas Światowej Konferencji Radiokomunikacyjnej ITU (WRC-19) w 2019 roku zakres częstotliwości 275–450 GHz został wykorzystany w usługach stacjonarnych i mobilnych na lądzie. Widać, że bezprzewodowe systemy łączności terahercowej przyciągnęły uwagę wielu badaczy.
Fale elektromagnetyczne terahercowe są zazwyczaj definiowane jako pasmo częstotliwości 0,1–10 THz (1 THz = 1012 Hz) o długości fali 0,03–3 mm. Zgodnie z normą IEEE, fale terahercowe są definiowane jako 0,3–10 THz. Rysunek 1 pokazuje, że pasmo częstotliwości terahercowych znajduje się pomiędzy mikrofalami a światłem podczerwonym.
Rys. 1 Schematyczny diagram pasma częstotliwości THz.
Rozwój anten terahercowych
Chociaż badania nad promieniowaniem terahercowym rozpoczęły się w XIX wieku, nie były one wówczas przedmiotem badań jako odrębna dziedzina. Badania nad promieniowaniem terahercowym koncentrowały się głównie na paśmie dalekiej podczerwieni. Dopiero w połowie lub pod koniec XX wieku naukowcy zaczęli rozwijać badania fal milimetrowych w paśmie terahercowym i prowadzić specjalistyczne badania nad technologią terahercową.
W latach 80. XX wieku pojawienie się źródeł promieniowania terahercowego umożliwiło zastosowanie fal terahercowych w praktycznych systemach. Od XXI wieku technologia komunikacji bezprzewodowej rozwija się dynamicznie, a zapotrzebowanie ludzi na informacje i wzrost liczby urządzeń komunikacyjnych wymusiły bardziej rygorystyczne wymagania dotyczące szybkości transmisji danych. Dlatego jednym z wyzwań dla przyszłych technologii komunikacyjnych jest praca z dużą szybkością transmisji danych rzędu gigabitów na sekundę w jednym miejscu. W obecnym rozwoju gospodarczym zasoby widma stają się coraz bardziej ograniczone. Jednak ludzkie wymagania dotyczące przepustowości i szybkości komunikacji są nieograniczone. W przypadku problemu przeciążenia widma wiele firm wykorzystuje technologię MIMO (wielokrotnego wejścia i wyjścia), aby poprawić efektywność widma i przepustowość systemu poprzez multipleksowanie przestrzenne. Wraz z rozwojem sieci 5G, prędkość połączenia danych każdego użytkownika przekroczy Gb/s, a ruch danych stacji bazowych również znacznie wzrośnie. W przypadku tradycyjnych systemów komunikacji wykorzystujących fale milimetrowe, łącza mikrofalowe nie będą w stanie obsłużyć tak ogromnych strumieni danych. Ponadto, ze względu na wpływ widoczności liniowej, zasięg transmisji w podczerwieni jest krótki, a lokalizacja urządzeń komunikacyjnych jest stała. Dlatego fale THz, znajdujące się pomiędzy mikrofalami a podczerwienią, mogą być wykorzystywane do budowy szybkich systemów komunikacyjnych i zwiększania prędkości transmisji danych poprzez łącza THz.
Fale terahercowe zapewniają szerszą przepustowość, a ich zakres częstotliwości jest około 1000 razy szerszy niż w przypadku komunikacji mobilnej. Dlatego wykorzystanie THz do budowy ultraszybkich systemów komunikacji bezprzewodowej stanowi obiecujące rozwiązanie problemu wysokich prędkości transmisji danych, co wzbudziło zainteresowanie wielu zespołów badawczych i branż. We wrześniu 2017 roku opublikowano pierwszy standard komunikacji bezprzewodowej THz – IEEE 802.15.3d-2017, który definiuje wymianę danych punkt-punkt w dolnym zakresie częstotliwości THz, 252-325 GHz. Alternatywna warstwa fizyczna (PHY) łącza może osiągać prędkości transmisji danych do 100 Gb/s przy różnych szerokościach pasma.
Pierwszy udany system komunikacji terahercowej o częstotliwości 0,12 THz powstał w 2004 r., a system komunikacji terahercowej o częstotliwości 0,3 THz został wdrożony w 2013 r. Tabela 1 przedstawia postęp badań nad systemami komunikacji terahercowej w Japonii w latach 2004–2013.
Tabela 1 Postęp badań nad systemami komunikacji terahercowej w Japonii w latach 2004–2013
Struktura anteny systemu komunikacyjnego opracowanego w 2004 r. została szczegółowo opisana przez Nippon Telegraph and Telephone Corporation (NTT) w 2005 r. Konfigurację anteny wprowadzono w dwóch przypadkach, jak pokazano na rysunku 2.
Rysunek 2 Schematyczny diagram japońskiego systemu komunikacji bezprzewodowej NTT 120 GHz
System integruje konwersję fotoelektryczną i antenę oraz wykorzystuje dwa tryby pracy:
1. W bliskim zasięgu wewnątrz pomieszczeń nadajnik anteny planarnej używany wewnątrz pomieszczeń składa się z układu scalonego z pojedynczą liniową fotodiodą nośną (UTC-PD), płaskiej anteny szczelinowej i soczewki krzemowej, jak pokazano na rysunku 2(a).
2. W warunkach dużego zasięgu na zewnątrz, aby zminimalizować wpływ dużych strat transmisji i niskiej czułości detektora, antena nadawcza musi charakteryzować się dużym wzmocnieniem. Istniejąca antena terahercowa wykorzystuje soczewkę optyczną Gaussa o wzmocnieniu ponad 50 dBi. Połączenie tuby zasilającej i soczewki dielektrycznej pokazano na rysunku 2(b).
Oprócz opracowania systemu komunikacji 0,12 THz, NTT opracowało również w 2012 roku system komunikacji 0,3 THz. Dzięki ciągłej optymalizacji, prędkość transmisji może sięgać nawet 100 Gb/s. Jak widać z tabeli 1, system ten wniósł znaczący wkład w rozwój komunikacji terahercowej. Obecne prace badawcze mają jednak wady w postaci niskiej częstotliwości roboczej, dużych rozmiarów i wysokich kosztów.
Większość obecnie stosowanych anten terahercowych to modyfikacje anten milimetrowych, a innowacje w antenach terahercowych są niewielkie. Dlatego, aby poprawić wydajność systemów komunikacji terahercowej, ważnym zadaniem jest optymalizacja anten terahercowych. Tabela 2 przedstawia postęp badań nad niemiecką komunikacją terahercową. Rysunek 3 (a) przedstawia reprezentatywny system komunikacji bezprzewodowej terahercowej łączący fotonikę i elektronikę. Rysunek 3 (b) przedstawia scenę testową w tunelu aerodynamicznym. Sądząc po obecnej sytuacji badawczej w Niemczech, prace badawczo-rozwojowe w tym zakresie mają również wady, takie jak niska częstotliwość robocza, wysokie koszty i niska wydajność.
Tabela 2 Postęp badań nad komunikacją THz w Niemczech
Rysunek 3 Scena testu w tunelu aerodynamicznym
Centrum ICT CSIRO zainicjowało również badania nad wewnętrznymi systemami komunikacji bezprzewodowej THz. Centrum zbadało zależność między rokiem a częstotliwością transmisji, jak pokazano na rysunku 4. Jak widać na rysunku 4, do 2020 roku badania nad komunikacją bezprzewodową będą koncentrować się na paśmie THz. Maksymalna częstotliwość transmisji wykorzystująca widmo radiowe wzrasta około dziesięciokrotnie co dwadzieścia lat. Centrum przedstawiło zalecenia dotyczące wymagań dla anten THz i zaproponowało tradycyjne anteny, takie jak anteny tubowe i soczewki, do systemów komunikacji THz. Jak pokazano na rysunku 5, dwie anteny tubowe pracują odpowiednio na częstotliwościach 0,84 THz i 1,7 THz, charakteryzując się prostą konstrukcją i dobrą charakterystyką wiązki Gaussa.
Rysunek 4. Zależność między rokiem a częstotliwością
RM-BDHA818-20A
RM-DCPHA105145-20
Rysunek 5 Dwa rodzaje anten tubowych
Stany Zjednoczone prowadzą szeroko zakrojone badania nad emisją i detekcją fal terahercowych. Do znanych laboratoriów badawczych zajmujących się promieniowaniem terahercowym należą Jet Propulsion Laboratory (JPL), Stanford Linear Accelerator Center (SLAC), US National Laboratory (LLNL), National Aeronautics and Space Administration (NASA), National Science Foundation (NSF) itp. Zaprojektowano nowe anteny terahercowe do zastosowań terahercowych, takie jak anteny typu bowtie i anteny sterowane wiązką częstotliwości. W oparciu o obecny rozwój anten terahercowych, możemy wyróżnić trzy podstawowe koncepcje konstrukcyjne, jak pokazano na rysunku 6.
Rysunek 6 Trzy podstawowe pomysły konstrukcyjne anten terahercowych
Powyższa analiza pokazuje, że chociaż wiele krajów poświęciło wiele uwagi antenom terahercowym, wciąż znajdują się one na wczesnym etapie badań i rozwoju. Ze względu na wysokie straty propagacyjne i absorpcję molekularną, anteny THz są zazwyczaj ograniczone zasięgiem i odległością transmisji. Niektóre badania koncentrują się na niższych częstotliwościach roboczych w paśmie THz. Aktualne badania nad antenami terahercowymi koncentrują się głównie na poprawie wzmocnienia poprzez zastosowanie anten z soczewkami dielektrycznymi itp. oraz na poprawie efektywności komunikacji poprzez zastosowanie odpowiednich algorytmów. Ponadto, bardzo pilnym problemem jest również poprawa efektywności obudów anten terahercowych.
Ogólne anteny THz
Dostępnych jest wiele rodzajów anten THz: anteny dipolowe z wnękami stożkowymi, anteny z reflektorami narożnymi, dipole typu bowtie, planarne anteny z soczewkami dielektrycznymi, anteny fotoprzewodzące do generowania promieniowania THz, anteny tubowe, anteny THz oparte na materiałach grafenowych itp. Ze względu na materiały użyte do produkcji anten THz, można je z grubsza podzielić na anteny metalowe (głównie anteny tubowe), anteny dielektryczne (anteny soczewkowe) oraz anteny z nowych materiałów. Niniejsza sekcja przedstawia wstępną analizę tych anten, a następnie w kolejnej sekcji szczegółowo opisano i przeanalizowano pięć typowych anten THz.
1. Anteny metalowe
Antena tubowa to typowa antena metalowa przeznaczona do pracy w paśmie THz. Antena klasycznego odbiornika fal milimetrowych ma stożkowy kształt tuby. Anteny faliste i dwumodowe mają wiele zalet, w tym obrotowo-symetryczną charakterystykę promieniowania, wysoki zysk energetyczny od 20 do 30 dBi, niski poziom polaryzacji poprzecznej -30 dB oraz sprawność sprzęgania od 97% do 98%. Dostępne szerokości pasma dla obu anten tubowych wynoszą odpowiednio 30%-40% i 6%-8%.
Ze względu na bardzo wysoką częstotliwość fal terahercowych, rozmiar anteny tubowej jest bardzo mały, co utrudnia jej przetwarzanie, szczególnie w projektowaniu szyków antenowych. Złożoność technologii przetwarzania prowadzi do wysokich kosztów i ograniczenia produkcji. Ze względu na trudności w produkcji dolnej części złożonej konstrukcji tuby, zazwyczaj stosuje się prostą antenę tubową w kształcie stożka lub tuby stożkowej, co pozwala obniżyć koszty i złożoność procesu, a także utrzymać dobrą wydajność promieniowania anteny.
Inną anteną metalową jest antena piramidowa z falą bieżącą, która składa się z anteny z falą bieżącą zintegrowanej z warstwą dielektryczną o grubości 1,2 mikrona i zawieszonej w podłużnej wnęce wytrawionej na płytce krzemowej, jak pokazano na rysunku 7. Antena ta ma konstrukcję otwartą, kompatybilną z diodami Schottky'ego. Ze względu na stosunkowo prostą konstrukcję i niskie wymagania produkcyjne, może być zasadniczo stosowana w pasmach częstotliwości powyżej 0,6 THz. Jednakże, poziom listków bocznych i poziom polaryzacji krzyżowej anteny są wysokie, prawdopodobnie ze względu na jej otwartą konstrukcję. W związku z tym jej sprawność sprzężenia jest stosunkowo niska (około 50%).
Rysunek 7 Antena piramidalna z falą bieżącą
2. Antena dielektryczna
Antena dielektryczna to połączenie podłoża dielektrycznego i radiatora anteny. Dzięki odpowiedniej konstrukcji, antena dielektryczna może osiągnąć dopasowanie impedancyjne do detektora i charakteryzuje się prostotą procesu, łatwą integracją i niskim kosztem. W ostatnich latach naukowcy zaprojektowali kilka wąskopasmowych i szerokopasmowych anten typu side-fire, które mogą być dopasowane do detektorów niskoimpedancyjnych terahercowych anten dielektrycznych: antena motylkowa, antena w kształcie podwójnej litery U, antena logarytmiczno-periodyczna i antena logarytmiczno-periodyczna sinusoidalna, jak pokazano na rysunku 8. Ponadto, bardziej złożone geometrie anten można zaprojektować za pomocą algorytmów genetycznych.
Rysunek 8 Cztery typy anten planarnych
Ponieważ jednak antena dielektryczna jest połączona z podłożem dielektrycznym, efekt fali powierzchniowej wystąpi, gdy częstotliwość będzie zmierzać w kierunku pasma THz. Ta fatalna wada spowoduje znaczne straty energii anteny podczas pracy i doprowadzi do znacznego spadku wydajności promieniowania anteny. Jak pokazano na rysunku 9, gdy kąt promieniowania anteny jest większy niż kąt odcięcia, jej energia jest uwięziona w podłożu dielektrycznym i sprzężona z modiem podłoża.
Rysunek 9. Efekt fali powierzchniowej anteny
Wraz ze wzrostem grubości podłoża rośnie liczba modów wyższego rzędu, a sprzężenie między anteną a podłożem rośnie, co powoduje straty energii. Aby osłabić efekt fali powierzchniowej, stosuje się trzy schematy optymalizacji:
1) Zamontuj soczewkę na antenie, aby zwiększyć wzmocnienie wykorzystując właściwości kształtowania wiązki fal elektromagnetycznych.
2) Zmniejsz grubość podłoża, aby ograniczyć generowanie modów wyższego rzędu fal elektromagnetycznych.
3) Zastąp materiał dielektryczny podłoża przerwą energetyczną (EBG). Przestrzenne właściwości filtrujące EBG mogą tłumić mody wyższego rzędu.
3. Nowe anteny materiałowe
Oprócz dwóch powyższych anten, istnieje również antena terahercowa wykonana z nowych materiałów. Na przykład, w 2006 roku, Jin Hao i in. zaproponowali antenę dipolową z nanorurek węglowych. Jak pokazano na rysunku 10(a), dipol jest wykonany z nanorurek węglowych, a nie z materiałów metalowych. Dokładnie zbadał on właściwości podczerwone i optyczne anteny dipolowej z nanorurek węglowych i omówił ogólne charakterystyki anteny dipolowej z nanorurek węglowych o skończonej długości, takie jak impedancja wejściowa, rozkład prądu, wzmocnienie, sprawność i charakterystyka promieniowania. Rysunek 10(b) przedstawia zależność między impedancją wejściową a częstotliwością anteny dipolowej z nanorurek węglowych. Jak widać na rysunku 10(b), część urojona impedancji wejściowej ma wiele zer przy wyższych częstotliwościach. Oznacza to, że antena może osiągać wielokrotne rezonanse przy różnych częstotliwościach. Oczywiste jest, że antena wykonana z nanorurek węglowych wykazuje rezonans w pewnym zakresie częstotliwości (niższe częstotliwości THz), ale nie jest w stanie rezonować poza tym zakresem.
Rysunek 10 (a) Antena dipolowa z nanorurek węglowych. (b) Krzywa impedancji wejściowej-częstotliwości
W 2012 roku Samir F. Mahmoud i Ayed R. AlAjmi zaproponowali nową strukturę anteny terahercowej opartą na nanorurkach węglowych, która składa się z wiązki nanorurek węglowych owiniętych dwiema warstwami dielektrycznymi. Wewnętrzna warstwa dielektryczna to warstwa pianki dielektrycznej, a zewnętrzna warstwa dielektryczna to warstwa metamateriału. Konkretną strukturę przedstawiono na rysunku 11. Dzięki testom, wydajność radiacyjna anteny uległa poprawie w porównaniu z jednościennymi nanorurkami węglowymi.
Rysunek 11 Nowa antena terahercowa oparta na nanorurkach węglowych
Zaproponowane powyżej nowe materiałowe anteny terahercowe są głównie trójwymiarowe. Aby poprawić szerokość pasma anteny i stworzyć anteny konforemne, szeroko zainteresowano się planarnymi antenami grafenowymi. Grafen charakteryzuje się doskonałymi dynamicznymi, ciągłymi właściwościami sterowania i może generować plazmę powierzchniową poprzez regulację napięcia polaryzacji. Plazma powierzchniowa występuje na granicy faz między podłożami o dodatniej stałej dielektrycznej (takimi jak Si, SiO2 itp.) a podłożami o ujemnej stałej dielektrycznej (takimi jak metale szlachetne, grafen itp.). W przewodnikach, takich jak metale szlachetne i grafen, występuje duża liczba „wolnych elektronów”. Te wolne elektrony są również nazywane plazmami. Ze względu na naturalne pole potencjału w przewodniku, plazmy te są w stanie stabilnym i nie są zakłócane przez świat zewnętrzny. Gdy padająca energia fali elektromagnetycznej zostanie sprzężona z tymi plazmami, plazmy odchylają się od stanu ustalonego i wibrują. Po konwersji, mod elektromagnetyczny tworzy poprzeczną falę magnetyczną na granicy faz. Zgodnie z opisem zależności dyspersyjnej plazmy powierzchniowej metalu za pomocą modelu Drudego, metale nie mogą naturalnie sprzęgać się z falami elektromagnetycznymi w wolnej przestrzeni i przetwarzać energii. Konieczne jest użycie innych materiałów do wzbudzenia fal plazmy powierzchniowej. Fale plazmy powierzchniowej szybko zanikają w kierunku równoległym do granicy faz metal-podłoże. Gdy przewodnik metalowy przewodzi w kierunku prostopadłym do powierzchni, występuje efekt naskórkowości. Oczywiście, ze względu na mały rozmiar anteny, występuje efekt naskórkowości w paśmie wysokich częstotliwości, co powoduje gwałtowny spadek wydajności anteny i nie może spełnić wymagań anten terahercowych. Plazmon powierzchniowy grafenu ma nie tylko większą siłę wiązania i mniejsze straty, ale także umożliwia ciągłe dostrajanie elektryczne. Ponadto grafen ma złożoną przewodność w paśmie terahercowym. Dlatego powolna propagacja fali jest związana z modą plazmy w częstotliwościach terahercowych. Te cechy w pełni dowodzą możliwości zastąpienia grafenu materiałami metalowymi w paśmie terahercowym.
Na podstawie zachowania polaryzacji plazmonów powierzchniowych grafenu, rysunek 12 przedstawia nowy typ anteny pasmowej i proponuje kształt pasma charakterystyk propagacyjnych fal plazmowych w grafenie. Konstrukcja przestrajalnego pasma antenowego zapewnia nowy sposób badania charakterystyk propagacyjnych nowych materiałów anten terahercowych.
Rysunek 12 Nowa antena paskowa
Oprócz badań nad nowymi materiałami do produkcji anten terahercowych, grafenowe nanołatki antenowe mogą być również projektowane jako macierze do budowy terahercowych systemów komunikacyjnych z wieloma wejściami i wyjściami. Struktura anteny jest przedstawiona na rysunku 13. Dzięki unikalnym właściwościom grafenowych nanołatek antenowych, elementy antenowe mają wymiary rzędu mikronów. Chemiczne osadzanie z fazy gazowej pozwala na bezpośrednią syntezę różnych obrazów grafenu na cienkiej warstwie niklu i przeniesienie ich na dowolne podłoże. Poprzez dobór odpowiedniej liczby komponentów i zmianę napięcia polaryzacji elektrostatycznej, można skutecznie zmieniać kierunek promieniowania, co umożliwia rekonfigurację systemu.
Rysunek 13. Tablica anten terahercowych z nanołatkami grafenowymi
Badania nad nowymi materiałami to stosunkowo nowy kierunek. Oczekuje się, że innowacje materiałowe przełamią ograniczenia tradycyjnych anten i doprowadzą do opracowania szeregu nowych anten, takich jak rekonfigurowalne metamateriały, materiały dwuwymiarowe (2D) itp. Jednak ten typ anten opiera się głównie na innowacjach w zakresie nowych materiałów i rozwoju technologii procesowej. W każdym przypadku rozwój anten terahercowych wymaga innowacyjnych materiałów, precyzyjnej technologii przetwarzania i nowatorskich struktur konstrukcyjnych, aby spełnić wymagania dotyczące wysokiego wzmocnienia, niskich kosztów i szerokiego pasma przenoszenia anten terahercowych.
Poniżej przedstawiono podstawowe zasady działania trzech typów anten terahercowych: anten metalowych, anten dielektrycznych i anten z nowych materiałów, a także analizę ich różnic oraz zalet i wad.
1. Antena metalowa: Geometria jest prosta, łatwa w obróbce, stosunkowo tania i ma niewielkie wymagania dotyczące materiałów podłoża. Anteny metalowe wykorzystują jednak mechaniczną metodę regulacji położenia anteny, która jest podatna na błędy. Nieprawidłowa regulacja znacznie obniża wydajność anteny. Chociaż antena metalowa ma niewielkie rozmiary, trudno ją zmontować z obwodem planarnym.
2. Antena dielektryczna: Antena dielektryczna charakteryzuje się niską impedancją wejściową, jest łatwa do dopasowania do detektora o niskiej impedancji i stosunkowo prosta do podłączenia do układu planarnego. Geometryczne kształty anten dielektrycznych obejmują kształt motyla, kształt podwójnego U, konwencjonalny kształt logarytmiczny oraz logarytmiczny kształt okresowego sinusa. Anteny dielektryczne mają jednak również istotną wadę, a mianowicie efekt fal powierzchniowych spowodowany grubym podłożem. Rozwiązaniem jest dodanie soczewki i zastąpienie podłoża dielektrycznego strukturą EBG. Oba rozwiązania wymagają innowacji i ciągłego doskonalenia technologii procesowej i materiałów, ale ich doskonałe parametry (takie jak dookólność i tłumienie fal powierzchniowych) mogą stanowić nowe inspiracje dla badań nad antenami terahercowymi.
3. Anteny z nowych materiałów: Obecnie pojawiły się nowe anteny dipolowe z nanorurek węglowych oraz nowe struktury antenowe z metamateriałów. Nowe materiały mogą przynieść przełomowe osiągnięcia, ale ich podstawą jest innowacja w dziedzinie materiałoznawstwa. Obecnie badania nad antenami z nowych materiałów są wciąż w fazie eksploracyjnej, a wiele kluczowych technologii nie jest jeszcze wystarczająco rozwiniętych.
Podsumowując, w zależności od wymagań projektowych można wybrać różne typy anten terahercowych:
1) Jeśli wymagana jest prosta konstrukcja i niskie koszty produkcji, można wybrać anteny metalowe.
2) Jeśli wymagana jest wysoka integracja i niska impedancja wejściowa, można wybrać anteny dielektryczne.
3) Jeśli wymagana jest poprawa parametrów technicznych, można wybrać anteny wykonane z nowych materiałów.
Powyższe konstrukcje można również dostosować do konkretnych wymagań. Na przykład, można połączyć dwa typy anten, aby uzyskać więcej korzyści, ale sposób montażu i technologia projektowania muszą spełniać bardziej rygorystyczne wymagania.
Aby dowiedzieć się więcej o antenach, odwiedź stronę:
Czas publikacji: 02.08.2024
