Wraz ze wzrostem popularności urządzeń bezprzewodowych usługi transmisji danych weszły w nowy okres szybkiego rozwoju, nazywany także gwałtownym wzrostem usług transmisji danych. Obecnie duża liczba aplikacji stopniowo migruje z komputerów do urządzeń bezprzewodowych, takich jak telefony komórkowe, które można łatwo przenosić i obsługiwać w czasie rzeczywistym, ale sytuacja ta doprowadziła również do szybkiego wzrostu ruchu danych i niedoborów zasobów przepustowości . Według statystyk, prędkość transmisji danych na rynku może osiągnąć Gbps, a nawet Tbps w ciągu najbliższych 10-15 lat. Obecnie komunikacja THz osiągnęła szybkość transmisji danych Gb/s, podczas gdy szybkość transmisji danych Tb/s jest wciąż na wczesnym etapie rozwoju. W powiązanym artykule wymieniono najnowszy postęp w zakresie szybkości transmisji danych w Gb/s w oparciu o pasmo THz i przewidziano, że Tb/s można uzyskać poprzez multipleksowanie polaryzacyjne. Dlatego też, aby zwiększyć szybkość transmisji danych, realnym rozwiązaniem jest opracowanie nowego pasma częstotliwości, jakim jest pasmo terahercowe, znajdujące się w „pustym obszarze” pomiędzy mikrofalami a światłem podczerwonym. Na Światowej Konferencji Radiokomunikacyjnej ITU (WRC-19) w 2019 r. zakres częstotliwości 275–450 GHz był wykorzystywany w służbach stacjonarnych i ruchomych naziemnych. Można zauważyć, że terahercowe systemy komunikacji bezprzewodowej przykuły uwagę wielu badaczy.
Terahercowe fale elektromagnetyczne są ogólnie definiowane jako pasmo częstotliwości 0,1-10 THz (1THz=1012 Hz) o długości fali 0,03-3 mm. Zgodnie ze standardem IEEE fale terahercowe definiuje się jako 0,3–10 THz. Rysunek 1 pokazuje, że pasmo częstotliwości terahercowej mieści się pomiędzy mikrofalami a światłem podczerwonym.
Rys. 1 Schemat ideowy pasma częstotliwości THz.
Rozwój anten terahercowych
Chociaż badania nad terahercem rozpoczęły się w XIX wieku, nie było to wówczas badane jako niezależna dziedzina. Badania nad promieniowaniem terahercowym skupiały się głównie na paśmie dalekiej podczerwieni. Dopiero od połowy do końca XX wieku badacze zaczęli pogłębiać badania fal milimetrowych do pasma terahercowego i prowadzić specjalistyczne badania nad technologią terahercową.
W latach 80. XX wieku pojawienie się źródeł promieniowania terahercowego umożliwiło zastosowanie fal terahercowych w układach praktycznych. Od XXI wieku technologia komunikacji bezprzewodowej rozwija się szybko, a zapotrzebowanie ludzi na informacje i rozwój sprzętu komunikacyjnego stawiają coraz bardziej rygorystyczne wymagania dotyczące szybkości transmisji danych komunikacyjnych. Dlatego jednym z wyzwań przyszłej technologii komunikacyjnej jest działanie z dużą szybkością transmisji danych rzędu gigabitów na sekundę w jednym miejscu. W związku z obecnym rozwojem gospodarczym zasoby widma stają się coraz bardziej ograniczone. Jednak ludzkie wymagania dotyczące możliwości i szybkości komunikacji są nieograniczone. Aby rozwiązać problem przeciążenia widma, wiele firm korzysta z technologii MIMO, aby poprawić wydajność widma i przepustowość systemu poprzez multipleksowanie przestrzenne. Wraz z rozwojem sieci 5G prędkość transmisji danych każdego użytkownika przekroczy Gb/s, znacząco wzrośnie również ruch danych w stacjach bazowych. W przypadku tradycyjnych systemów komunikacji na falach milimetrowych łącza mikrofalowe nie będą w stanie obsłużyć tak ogromnych strumieni danych. Ponadto, ze względu na wpływ linii wzroku, odległość transmisji komunikacji w podczerwieni jest krótka, a lokalizacja sprzętu komunikacyjnego jest stała. Dlatego fale THz, które znajdują się pomiędzy mikrofalami a podczerwienią, mogą zostać wykorzystane do budowy szybkich systemów komunikacyjnych i zwiększenia szybkości transmisji danych za pomocą łączy THz.
Fale terahercowe mogą zapewnić szersze pasmo komunikacji, a ich zakres częstotliwości jest około 1000 razy większy niż w przypadku komunikacji mobilnej. Dlatego wykorzystanie THz do budowy ultraszybkich systemów komunikacji bezprzewodowej jest obiecującym rozwiązaniem problemu wysokich przepływności danych, który wzbudził zainteresowanie wielu zespołów badawczych i branż. We wrześniu 2017 roku ukazał się pierwszy standard komunikacji bezprzewodowej THz IEEE 802.15.3d-2017, który definiuje wymianę danych punkt-punkt w dolnym zakresie częstotliwości THz 252-325 GHz. Alternatywna warstwa fizyczna (PHY) łącza może osiągnąć szybkość transmisji danych do 100 Gb/s przy różnych szerokościach pasma.
Pierwszy udany system komunikacji THz o częstotliwości 0,12 THz powstał w 2004 r., a system komunikacji THz o częstotliwości 0,3 THz powstał w 2013 r. W tabeli 1 przedstawiono postęp badań nad systemami komunikacji terahercowej w Japonii w latach 2004–2013.
Tabela 1 Postęp badań nad systemami komunikacji terahercowej w Japonii w latach 2004-2013
Struktura anteny systemu komunikacyjnego opracowanego w 2004 roku została szczegółowo opisana przez Nippon Telegraph and Telephone Corporation (NTT) w 2005 roku. Konfiguracja anteny została wprowadzona w dwóch przypadkach, jak pokazano na rysunku 2.
Rysunek 2 Schemat ideowy japońskiego systemu komunikacji bezprzewodowej NTT 120 GHz
System integruje konwersję fotoelektryczną i antenę i przyjmuje dwa tryby pracy:
1. W pomieszczeniach zamkniętych o bliskim zasięgu planarny nadajnik antenowy używany w pomieszczeniach zamkniętych składa się z jednoliniowego układu fotodiody nośnej (UTC-PD), planarnej anteny szczelinowej i soczewki krzemowej, jak pokazano na rysunku 2(a).
2. W środowisku zewnętrznym dalekiego zasięgu, aby poprawić wpływ dużych strat transmisji i niskiej czułości detektora, antena nadajnika musi mieć duży zysk. Istniejąca antena terahercowa wykorzystuje soczewkę optyczną Gaussa o wzmocnieniu większym niż 50 dBi. Kombinację tuby zasilającej i soczewki dielektrycznej pokazano na rysunku 2 (b).
Oprócz opracowania systemu komunikacji 0,12 THz, w 2012 roku firma NTT opracowała także system komunikacji 0,3 THz. Dzięki ciągłej optymalizacji szybkość transmisji może sięgać nawet 100 Gb/s. Jak widać z tabeli 1, wniósł on ogromny wkład w rozwój komunikacji terahercowej. Jednak obecne prace badawcze mają wady związane z niską częstotliwością roboczą, dużymi rozmiarami i wysokimi kosztami.
Większość obecnie używanych anten terahercowych to zmodyfikowane anteny pracujące na falach milimetrowych, a w antenach terahercowych wprowadzono niewiele innowacji. Dlatego w celu poprawy wydajności systemów komunikacji terahercowej ważnym zadaniem jest optymalizacja anten terahercowych. W tabeli 2 przedstawiono postęp badań nad niemiecką komunikacją THz. Rysunek 3 (a) przedstawia reprezentatywny system komunikacji bezprzewodowej THz łączący fotonikę i elektronikę. Rysunek 3 (b) przedstawia scenę testów w tunelu aerodynamicznym. Sądząc po obecnej sytuacji badawczej w Niemczech, badania i rozwój mają również wady, takie jak niska częstotliwość robocza, wysoki koszt i niska wydajność.
Tabela 2 Postęp badań nad komunikacją THz w Niemczech
Rysunek 3 Scena testów w tunelu aerodynamicznym
Centrum ICT CSIRO rozpoczęło także badania nad wewnętrznymi systemami komunikacji bezprzewodowej THz. Centrum zbadało zależność pomiędzy rokiem a częstotliwością komunikacji, jak pokazano na rys. 4. Jak widać z ryc. 4, do 2020 r. badania nad komunikacją bezprzewodową będą skupiać się na paśmie THz. Maksymalna częstotliwość komunikacji przy wykorzystaniu widma radiowego wzrasta około dziesięciokrotnie w ciągu dwudziestu lat. Centrum wydało zalecenia dotyczące wymagań dla anten THz i zaproponowało tradycyjne anteny, takie jak tuby i soczewki, do systemów komunikacyjnych THz. Jak pokazano na rysunku 5, dwie anteny tubowe pracują odpowiednio z częstotliwością 0,84 THz i 1,7 THz, mają prostą konstrukcję i dobrą wydajność wiązki Gaussa.
Rysunek 4 Zależność pomiędzy rokiem a częstotliwością
RM-BDHA818-20A
RM-DCPHA105145-20
Rysunek 5 Dwa typy anten tubowych
Stany Zjednoczone przeprowadziły szeroko zakrojone badania nad emisją i detekcją fal terahercowych. Do znanych laboratoriów badawczych zajmujących się terahercem zalicza się Jet Propulsion Laboratory (JPL), Stanford Linear Accelerator Center (SLAC), US National Laboratory (LLNL), National Aeronautics and Space Administration (NASA), National Science Foundation (NSF) itp. Zaprojektowano nowe anteny terahercowe do zastosowań terahercowych, takie jak anteny muszkowe i anteny sterujące wiązką częstotliwości. Zgodnie z rozwojem anten terahercowych możemy obecnie uzyskać trzy podstawowe pomysły na projekty anten terahercowych, jak pokazano na rysunku 6.
Rysunek 6 Trzy podstawowe pomysły projektowe anten terahercowych
Z powyższej analizy wynika, że choć wiele krajów przywiązywało dużą wagę do anten terahercowych, to są one wciąż w początkowej fazie poszukiwań i rozwoju. Ze względu na duże straty propagacyjne i absorpcję molekularną, anteny THz są zwykle ograniczone odległością transmisji i zasięgiem. Niektóre badania koncentrują się na niższych częstotliwościach roboczych w paśmie THz. Istniejące badania nad antenami terahercowymi skupiają się głównie na poprawie zysku poprzez zastosowanie anten z soczewkami dielektrycznymi itp. oraz poprawie wydajności komunikacji poprzez zastosowanie odpowiednich algorytmów. Ponadto bardzo pilną kwestią jest również to, jak poprawić efektywność pakowania anten terahercowych.
Ogólne anteny THz
Dostępnych jest wiele rodzajów anten THz: anteny dipolowe ze stożkowymi wnękami, narożne układy reflektorów, dipole muszkowe, anteny planarne z soczewką dielektryczną, anteny fotoprzewodzące do generowania źródeł promieniowania THz, anteny tubowe, anteny THz na bazie materiałów grafenowych itp. Według materiały stosowane do produkcji anten THz, można je z grubsza podzielić na anteny metalowe (głównie anteny tubowe), anteny dielektryczne (anteny soczewkowe) i anteny z nowego materiału. W tej sekcji najpierw przedstawiono wstępną analizę tych anten, a następnie w następnej sekcji szczegółowo przedstawiono i dogłębnie przeanalizowano pięć typowych anten THz.
1. Anteny metalowe
Antena tubowa jest typową anteną metalową przeznaczoną do pracy w paśmie THz. Anteną klasycznego odbiornika fal milimetrowych jest róg stożkowy. Anteny faliste i anteny dwumodowe mają wiele zalet, w tym rotacyjnie symetryczne charakterystyki promieniowania, wysoki zysk od 20 do 30 dBi i niski poziom polaryzacji krzyżowej -30 dB oraz skuteczność sprzęgania od 97% do 98%. Dostępne szerokości pasma dwóch anten tubowych wynoszą odpowiednio 30%-40% i 6%-8%.
Ponieważ częstotliwość fal terahercowych jest bardzo wysoka, rozmiar anteny tubowej jest bardzo mały, co znacznie utrudnia obróbkę tuby, zwłaszcza przy projektowaniu układów antenowych, a złożoność technologii przetwarzania prowadzi do nadmiernych kosztów i ograniczona produkcja. Ze względu na trudności w wytwarzaniu dolnej części złożonej konstrukcji tubowej zwykle stosuje się prostą antenę tubową w postaci tuby stożkowej lub stożkowej, co może zmniejszyć koszty i złożoność procesu, a także można utrzymać wydajność promieniowania anteny Dobrze.
Inną anteną metalową jest antena piramidowa z falą bieżącą, która składa się z anteny o fali bieżącej zintegrowanej z warstwą dielektryka o grubości 1,2 mikrona i zawieszonej w podłużnej wnęce wytrawionej na płytce krzemowej, jak pokazano na rysunku 7. Antena ta jest strukturą otwartą, kompatybilny z diodami Schottky'ego. Ze względu na stosunkowo prostą konstrukcję i niskie wymagania produkcyjne, ogólnie można go stosować w pasmach częstotliwości powyżej 0,6 THz. Jednakże poziom listków bocznych i poziom polaryzacji krzyżowej anteny są wysokie, prawdopodobnie ze względu na jej otwartą strukturę. Dlatego jego skuteczność sprzęgania jest stosunkowo niska (około 50%).
Rysunek 7 Antena piramidalna z falą bieżącą
2. Antena dielektryczna
Antena dielektryczna jest połączeniem podłoża dielektrycznego i radiatora anteny. Dzięki odpowiedniej konstrukcji antena dielektryczna może osiągnąć dopasowanie impedancji do detektora, a jej zalety to prosty proces, łatwa integracja i niski koszt. W ostatnich latach badacze zaprojektowali kilka wąskopasmowych i szerokopasmowych anten bocznego ognia, które mogą pasować do detektorów o niskiej impedancji anten dielektrycznych terahercowych: antena motylkowa, antena w kształcie podwójnej litery U, antena logarytmiczno-okresowa i logarytmicznie okresowa antena sinusoidalna, jak pokazano na rysunku 8. Ponadto za pomocą algorytmów genetycznych można zaprojektować bardziej złożone geometrie anten.
Rysunek 8 Cztery typy anten planarnych
Jednakże, ponieważ antena dielektryczna jest połączona z podłożem dielektrycznym, efekt fali powierzchniowej wystąpi, gdy częstotliwość będzie zmierzać do pasma THz. Ta fatalna wada powoduje, że antena traci dużo energii podczas pracy i prowadzi do znacznego zmniejszenia efektywności promieniowania anteny. Jak pokazano na rysunku 9, gdy kąt promieniowania anteny jest większy niż kąt odcięcia, jej energia jest ograniczona w podłożu dielektrycznym i sprzężona z modą podłoża.
Rysunek 9 Efekt fali powierzchniowej anteny
Wraz ze wzrostem grubości podłoża wzrasta liczba modów wyższego rzędu i zwiększa się sprzężenie między anteną a podłożem, co powoduje utratę energii. W celu osłabienia efektu fali powierzchniowej stosuje się trzy schematy optymalizacji:
1) Załóż soczewkę na antenę, aby zwiększyć wzmocnienie, wykorzystując charakterystykę kształtowania wiązki fal elektromagnetycznych.
2) Zmniejsz grubość podłoża, aby stłumić generowanie modów fal elektromagnetycznych wyższego rzędu.
3) Wymień materiał dielektryczny podłoża na elektromagnetyczne pasmo wzbronione (EBG). Charakterystyka filtrowania przestrzennego EBG może tłumić tryby wyższego rzędu.
3. Nowe anteny materiałowe
Oprócz powyższych dwóch anten pojawiła się także antena terahercowa wykonana z nowych materiałów. Na przykład w 2006 r. Jin Hao i in. zaproponował antenę dipolową z nanorurki węglowej. Jak pokazano na rysunku 10 (a), dipol jest wykonany z nanorurek węglowych, a nie z materiałów metalowych. Dokładnie przestudiował właściwości optyczne i podczerwone anteny dipolowej z nanorurki węglowej i omówił ogólną charakterystykę anteny dipolowej z nanorurki węglowej o skończonej długości, taką jak impedancja wejściowa, rozkład prądu, wzmocnienie, wydajność i charakterystyka promieniowania. Rysunek 10 (b) pokazuje zależność pomiędzy impedancją wejściową i częstotliwością anteny dipolowej z nanorurki węglowej. Jak widać na rysunku 10(b), urojona część impedancji wejściowej ma wiele zer przy wyższych częstotliwościach. Oznacza to, że antena może osiągnąć wiele rezonansów przy różnych częstotliwościach. Oczywiście antena z nanorurki węglowej wykazuje rezonans w pewnym zakresie częstotliwości (niższe częstotliwości THz), ale całkowicie nie jest w stanie rezonować poza tym zakresem.
Rysunek 10 (a) Antena dipolowa z nanorurki węglowej. (b) Krzywa impedancji wejściowej i częstotliwości
W 2012 roku Samir F. Mahmoud i Ayed R. AlAjmi zaproponowali nową konstrukcję anteny terahercowej opartą na nanorurkach węglowych, która składa się z wiązki nanorurek węglowych owiniętych dwiema warstwami dielektryka. Wewnętrzna warstwa dielektryczna to warstwa pianki dielektrycznej, a zewnętrzna warstwa dielektryczna to warstwa metamateriału. Specyficzną strukturę pokazano na rysunku 11. W wyniku testów wydajność radiacyjna anteny została poprawiona w porównaniu z jednościennymi nanorurkami węglowymi.
Rysunek 11 Nowa antena terahercowa oparta na nanorurkach węglowych
Zaproponowane powyżej nowe anteny terahercowe z materiału są głównie trójwymiarowe. Aby poprawić szerokość pasma anteny i stworzyć anteny konforemne, powszechną uwagę poświęcono planarnym antenom grafenowym. Grafen ma doskonałe właściwości dynamicznej, ciągłej kontroli i może generować plazmę powierzchniową poprzez regulację napięcia polaryzacji. Plazma powierzchniowa występuje na granicy faz pomiędzy podłożami o dodatniej stałej dielektrycznej (takimi jak Si, SiO2 itp.) i podłożami o ujemnej stałej dielektrycznej (takimi jak metale szlachetne, grafen itp.). W przewodnikach takich jak metale szlachetne i grafen znajduje się duża liczba „wolnych elektronów”. Te wolne elektrony nazywane są także plazmami. Ze względu na nieodłączne pole potencjalne w przewodniku, plazmy te znajdują się w stabilnym stanie i nie są zakłócane przez świat zewnętrzny. Kiedy padająca energia fali elektromagnetycznej zostanie sprzężona z tymi plazmami, plazmy odejdą od stanu ustalonego i wibrują. Po konwersji mod elektromagnetyczny tworzy na granicy faz poprzeczną falę magnetyczną. Zgodnie z opisem zależności dyspersji plazmy na powierzchni metalu za pomocą modelu Drude'a, metale nie mogą w sposób naturalny łączyć się z falami elektromagnetycznymi w wolnej przestrzeni i przekształcać energię. Do wzbudzenia powierzchniowych fal plazmowych konieczne jest użycie innych materiałów. Powierzchniowe fale plazmy zanikają szybko w kierunku równoległym granicy faz metal-podłoże. Kiedy metalowy przewodnik przewodzi w kierunku prostopadłym do powierzchni, pojawia się efekt naskórkowości. Oczywiście, ze względu na mały rozmiar anteny, w paśmie wysokich częstotliwości występuje efekt naskórkowości, który powoduje, że wydajność anteny gwałtownie spada i nie spełnia wymagań anten terahercowych. Powierzchniowy plazmon grafenu ma nie tylko większą siłę wiązania i mniejsze straty, ale także umożliwia ciągłe dostrajanie elektryczne. Ponadto grafen ma złożoną przewodność w paśmie terahercowym. Dlatego propagacja fali wolnej jest powiązana z modą plazmową przy częstotliwościach terahercowych. Cechy te w pełni pokazują, że grafen może zastąpić materiały metalowe w paśmie terahercowym.
W oparciu o zachowanie polaryzacyjne plazmonów powierzchniowych grafenu, Rysunek 12 przedstawia nowy typ anteny paskowej i proponuje kształt pasma charakterystyki propagacji fal plazmowych w grafenie. Konstrukcja przestrajalnego pasma antenowego zapewnia nowy sposób badania właściwości propagacyjnych anten terahercowych z nowego materiału.
Rysunek 12 Nowa antena paskowa
Oprócz badania nowych elementów anten terahercowych z materiału, anteny terahercowe z nanopłatkami grafenowymi można również projektować jako macierze do budowy systemów komunikacji z antenami terahercowymi z wieloma wejściami i wieloma wyjściami. Strukturę anteny pokazano na rysunku 13. Ze względu na unikalne właściwości anten z nanopłatkami grafenowymi, elementy anteny mają wymiary w skali mikronów. Chemiczne osadzanie z fazy gazowej bezpośrednio syntetyzuje różne obrazy grafenu na cienkiej warstwie niklu i przenosi je na dowolne podłoże. Wybierając odpowiednią liczbę komponentów i zmieniając napięcie polaryzacji elektrostatycznej, można skutecznie zmienić kierunek promieniowania, co umożliwia rekonfigurację systemu.
Rysunek 13 Układ anten terahercowych z nanopłatkami grafenu
Badania nowych materiałów to stosunkowo nowy kierunek. Oczekuje się, że innowacja materiałowa przełamie ograniczenia tradycyjnych anten i doprowadzi do powstania szeregu nowych anten, takich jak metamateriały z możliwością rekonfiguracji, materiały dwuwymiarowe (2D) itp. Jednakże ten typ anteny opiera się głównie na innowacjach nowych materiałów i postępem technologii procesowej. W każdym razie rozwój anten terahercowych wymaga innowacyjnych materiałów, precyzyjnej technologii przetwarzania i nowatorskich konstrukcji, aby spełnić wymagania anten terahercowych o dużym wzmocnieniu, niskim koszcie i szerokim paśmie.
Poniżej przedstawiono podstawowe zasady działania trzech typów anten terahercowych: anten metalowych, anten dielektrycznych i anten z nowego materiału, a także przeanalizowano ich różnice oraz zalety i wady.
1. Antena metalowa: geometria jest prosta, łatwa w obróbce, stosunkowo tania i ma niskie wymagania dotyczące materiałów podłoża. Jednak anteny metalowe wykorzystują mechaniczną metodę regulacji położenia anteny, która jest podatna na błędy. Jeśli regulacja nie jest prawidłowa, działanie anteny zostanie znacznie zmniejszone. Chociaż metalowa antena ma niewielkie rozmiary, trudno jest ją złożyć za pomocą obwodu planarnego.
2. Antena dielektryczna: Antena dielektryczna ma niską impedancję wejściową, można ją łatwo dopasować do detektora o niskiej impedancji i stosunkowo łatwo połączyć ją z obwodem planarnym. Geometryczne kształty anten dielektrycznych obejmują kształt motyla, kształt podwójnego U, konwencjonalny kształt logarytmiczny i logarytmiczny kształt sinusa okresowego. Anteny dielektryczne mają jednak również fatalną wadę, a mianowicie efekt fali powierzchniowej powodowany grubym podłożem. Rozwiązaniem jest obciążenie soczewki i zastąpienie podłoża dielektrycznego strukturą EBG. Obydwa rozwiązania wymagają innowacyjności oraz ciągłego doskonalenia technologii procesowej i materiałów, ale ich doskonałe parametry (takie jak dookólność i tłumienie fal powierzchniowych) mogą dostarczyć nowych pomysłów do badań anten terahercowych.
3. Nowe anteny materiałowe: Obecnie pojawiły się nowe anteny dipolowe wykonane z nanorurek węglowych oraz nowe konstrukcje antenowe wykonane z metamateriałów. Nowe materiały mogą przynieść nowe przełomy w zakresie wydajności, ale założeniem jest innowacja w inżynierii materiałowej. Obecnie badania nad nowymi antenami materiałowymi są wciąż w fazie eksploracyjnej, a wiele kluczowych technologii nie jest jeszcze wystarczająco dojrzałych.
Podsumowując, w zależności od wymagań projektowych można wybrać różne typy anten terahercowych:
1) Jeśli wymagana jest prosta konstrukcja i niskie koszty produkcji, można wybrać anteny metalowe.
2) Jeśli wymagana jest wysoka integracja i niska impedancja wejściowa, można wybrać anteny dielektryczne.
3) Jeśli wymagany jest przełom w wydajności, można wybrać anteny z nowego materiału.
Powyższe projekty można również dostosować do specyficznych wymagań. Można na przykład połączyć dwa rodzaje anten, aby uzyskać więcej korzyści, ale sposób montażu i technologia projektowania muszą spełniać bardziej rygorystyczne wymagania.
Więcej informacji na temat anten można znaleźć na stronie:
Czas publikacji: 02 sierpnia 2024 r
